[9 marca]
Święty Dominik Savio (ur. 2 kwietnia 1842 r., zm. 9 marca 1857 r.) – święty Kościoła katolickiego, jest patronem dzieci i młodzieży, ministrantów, chórów chłopięcych oraz małżeństw starających się o potomstwo. Jeden z wychowanków Oratorium świętego Jana Bosco.
Był drugim z dziesięciorga dzieci. Jego ojciec był kowalem, a mama krawcową. Dzieci były wychowywane w głębokiej religijności. Dominik miał dobry charakter i pobożne serce, rozwijał się szybciej niż inne dzieci. W wieku 4 lat pilnował swoich domowników aby nie zapominali o odmówieniu modlitw porannych i wieczornych, przed posiłkiem i po posiłku oraz o modlitwie Anioł Pański a mając 5 lat, nauczył się służyć do Mszy św. W tamtych czasach dzieci dopuszczano do Pierwszej Komunii Świętej po ukończeniu 11 lub 12 lat lecz Dominik został przygotowany przez rodziców i proboszcza dużo wcześniej i przystąpił do sakramentu w wieku 7 lat. Po generalnej spowiedzi i po Komunii Świętej napisał akt ofiarowania się Matce Bożej Niepokalanej i złożył go na jej ołtarzu:
Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było twoim. Jezu i Maryjo bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał przez nieszczęście popełnić choć jeden grzech.
W przeciwieństwie do rówieśników, Dominik Savio nie chciał kończyć edukacji na szkole podstawowej lecz znaczna odległość od szkoły utrudniały mu edukację. Mimo to nie zniechęcał się, bez względu na pogodę codziennie chodził do szkoły piechotą a lekcje odrabiał w drodze powrotnej gdyż nie miał czasu na naukę w domu. Gdy rodzina Savio przeprowadziła się do innego miasta, Dominik zmienił szkołę. Jego nowy, bardzo wymagający wychowawca, ks. Giuseppe Cugliero mówił, że w ciągu 20 lat pracy nauczycielskiej nigdy nie miał ucznia, który dorównałby Dominikowi w pobożności. Jego pilność, obowiązkowość szybko zjednały mu przyjaźń kolegów. Ksiądz Cugliero pokładając wielkie nadzieje w Dominiku wysłał go do Oratorium w Turynie, ośrodka dla chłopców prowadzonego przez przyszłego świętego, księdza Jana Bosco.
W 1856 r. wraz z kilkoma przyjaciółmi założył Towarzystwo Niepokalanej, grupę chłopców zaangażowanych w młodzieńczy apostolat dobrego przykładu. Dominik był znany w Oratorium jako osoba gorliwie praktykująca i nie zaniedbująca okazji do modlitwy. Otrzymał dar kontemplacji, ekstazy i inne nadprzyrodzone dary.
Późną jesienią 1856 roku, Dominik Savio zaczął chorować. Jan Bosko wezwał lekarza, który stwierdził bardzo zaawansowaną chorobę płuc. Kiedy Dominik żegnał Jana Bosko i kolegów, ze łzami w oczach powiedział: „Ja już tu nie wrócę.” – tak też się stało. Męczył się jeszcze kilka miesięcy. 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami Świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec przed śmiercią miał wizję raju.
Po dwudziestu latach od śmierci święty Dominik ukazał się księdzu Janowi Bosco w wizji nieba wraz z innymi chłopcami, którzy przebywali kiedyś w „Oratorium”.
Papież Pius XI nazwał go „małym, a raczej wielkim gigantem ducha”. W 1950 roku papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a 12 czerwca 1954 roku uroczyście kanonizował. Św. Dominik Savio jest jednym z najmłodszych wyznawców (15 lat), jakiego Kościół dotychczas wyniósł na ołtarze.
Św. Dominik Savio jest patronem dzieci i młodzieży, ministrantów i małżeństw starających się o potomstwo. Jest również patronem matek w stanie błogosławionym, a szczególnie tych matek, które są w zagrożonej ciąży.
Źródła:
