Wspomnienie świętego Bonifacego

[5 czerwca]

Święty Bonifacy znany jest jako Apostoł Niemców, za swoje zasługi w krzewieniu wiary chrześcijańskiej i tworzeniu organizacji kościelnej na terenie środkowej Europy.

Dokładna data urodzenia Bonifacego nie jest znana – przyjmuje się, że urodził się między 672 a 675 rokiem, prawdopodobnie w Devonshire. Pochodził ze szlachetnej rodziny, wychowywał się w klasztorze w Exeter, znany wówczas pod imieniem Winfrid. Wstąpił do klasztoru benedyktynów w Nursling, gdzie został kierownikiem szkoły klasztornej. Poza nauczaniem zajmował się również pisaniem podręczników języka łacińskiego. 
Gdy w wieku 31 lat otrzymał święcenia kapłańskie, szybko zasłynął jako zdolny kaznodzieja. Winfrid postanowił wykorzystać swój talent i w 716 roku wyruszył wraz ze świętym Wilibrordem na wyprawę misyjną do Fryzji (pogranicze współczesnych północnych Niemiec i Holandii). Niestety, misja nie przyniosła oczekiwanych rezultatów, ze względu na konflikt pomiędzy lokalnymi władcami Winfrid. musiał powrócić do Anglii już po roku.

Po powrocie na Wyspy Brytyjskie został wybrany opatem Nersling. Nie przyjął godności i w 718 roku wyruszył z pielgrzymką do Rzymu. Otrzymawszy błogosławieństwo papieża Grzegorza II rozpoczął działalność misyjną. Papież nadał mu też imię Bonifacy- na cześć świętego męczennika Bonifacego z Tarsu.

Grzegorz II nadał mu godność biskupa obszaru który nie posiadał jeszcze ustanowionych diecezji i parafii. Bonifacy powrócił zatem do Fryzji, gdzie spędził resztę swojego życia na wytężonej pracy.

Do jednej z najlepiej znanych historii o świętym Bonifacym należy opowieść o świętym dębie z Fritzlar. Dąb był czczony przez miejscową ludność jako miejsce składania ofiar bogowi piorunów. Aby udowodnić mieszkańcom, że oddają cześć fałszywemu bożkowi, Bonifacy postanowił ściąć święte drzewo. Udał się zatem pod dąb z siekierą i wystarczyło, że uderzył go kilka razy siekierą olbrzymie drzewo upadło przywalone podmuchem silnego wiatru. Obserwujący to poganie postanowili nawrócić się na wiarę chrześcijańską a drewna dębowego użyto do zbudowania kościoła pod wezwaniem św. Piotra.

Ponieważ zapotrzebowanie na misjonarzy rosło, Bonifacy zwrócił się z apelem do klasztorów w Anglii o pomoc. Benedyktyni przysłali mu licznych i gorliwych misjonarzy. W roku 723 Bonifacy przybył na dwór Karola Martela z listem polecającym od papieża. Książę dał biskupowi listy polecające do wszystkich urzędników frankońskich, by mu służyli wszelką dostępną pomocą. Korzystając z uprawnień metropolity misyjnego, Bonifacy mianował biskupów w Moguncji i w Würzburgu. Założył wiele placówek stałych, zależnych od tych biskupów, a także szereg klasztorów benedyktynów i benedyktynek. 

W roku 732 został mianowany arcybiskupem Germanii. Bonifacy zwołał do Bawarii synod, aby do administracji kościelnej wprowadzić ład, gdyż dotychczasowa akcja miała charakter okazjonalny i chaotyczny. Dzięki poparciu księcia Odilona zdołał przywrócić karność kościelną. Ustanowił biskupstwa w Passawie, Freising, Ratyzbonie (Regensburgu) i w Eichstätt. W Salzburgu mianował biskupem mnicha benedyktyńskiego, Jana. Posuwając się w głąb Niemiec, założył nadto biskupstwo w Fuldzie, które uznał za centrum i ośrodek swojej działalności misyjnej.

Mając 80 lat, po raz trzeci udał się na misje do Fryzji. Kiedy jednak dotarł do miasta Dokkum, został napadnięty przez pogańskich bandytów i wraz z 52 Towarzyszami 5 czerwca 754 roku zamordowany. Jego ciało przewieziono do Utrechtu, by je pochować w miejscowej katedrze, skąd uczniowie Bonifacego przenieśli je do Fuldy, gdzie w katedrze do dziś spoczywają jego relikwie.

Uznany jest za patrona Niemiec i Holandii oraz Anglii, krawców, księgarzy, kasjerów i piwowarów.

W ikonografii Święty Bonifacy przedstawiany jest w biskupim stroju, mitrze, z krzyżem męczeńskim w dłoni lub księgą przebitą mieczem.