22 maja założycielka Dzieła Rozkrzewiania Wiary i Żywego Różańca oraz obrończyni praw robotników, Francuzka Paulina Jaricot została beatyfikowana w Lyonie podczas Mszy św. na Eurexpo celebrowanej przez ks. kard. Luis Antonio Tagle, prefekta Kongregacji Ewangelizacji. Przybliżamy jej historię:
Paulina Maria Jaricot urodziła się 22 lipca 1799 roku w rodzinie bogatego przemysłowca, fabrykanta jedwabiu, jako jedna z siódemki rodzeństwa. Duży wpływ miał na nią w dzieciństwie jej brat, Fileas, który później wstąpił do Paryskiego Seminarium Misji Zagranicznych.
Jako młoda dziewczyna doznała wypadku, spadając z wysokości. Tylko szczęśliwy traf sprawił, że nie złamała kręgosłupa lub doznała innych bardzo poważnych obrażeń. To wydarzenie spowodowało jednak u niej przełom – zaczęła bardziej interesować się życiem duchowym, czytać Biblię i regularnie uczestniczyć w Eucharystii, nawet w dni powszednie. Wkrótce odbyła też spowiedź generalną. Jak sama wielokrotnie mówiła, zrozumiała wtedy, że życie w materialnym dobrobycie nie może dać szczęścia i przynieść osobistej realizacji.
W wieku 18 lat złożyła śluby czystości i wstąpiła do dominikańskiego zakonu świeckich. Nie czuła bowiem powołania do życia kontemplacyjnego lub klasztornego i chciała połączyć głębokie życie duchowe z pomocą potrzebującym.
Pod wpływem brata, a także po lekturze listu biskupa Louisa Dubourga w sprawie materialnego wsparcia duszpasterstwa francuskiej emigracji w USA, rozpoczęła przygotowania do stworzenia towarzystwa mającego wspierać misje, opierającego się na dziewięcioosobowych sekcjach łączonych w centurie i dywizje. Pierwsze grupy założyła w fabryce jedwabiu należącej do ojca. Wkrótce idea znalazła naśladowców w całym Lyonie. W 1819, po połączeniu jej dzieła z podobną organizacją prowadzoną przez panią Petit, ukonstytuowało się Lyońskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary, zwane też Związkiem Lyońskim.
Władze kościelne nie zawsze patrzyły na działalność młodej kobiety z pełną akceptacją. Zarówno władze, jak i Kościół obawiały się, że ruch stworzony przez Paulinę może wyrwać się spod kontroli i zbliżyć się do popularnych wówczas wśród młodzieży tajnych stowarzyszeń o charakterze politycznym. Związek Lyoński przeszedł pod zarząd specjalnej rady zarządzającej, a tercjarka została praktycznie odsunięta od kierowania i wpływu na jego rozwój. Według wielu relacji bardzo boleśnie to przeżyła. Nie popadła jednak w rezygnację, tylko zaproponowała, aby bardziej skupić się na aspekcie duchowym i modlitewnym.
Dzieło zatwierdził papież Pius VIII, a potem przywileje potwierdzili jeszcze Grzegorz XVI i Leon XIII. W 1822 związek przeniesiono do Rzymu i uczyniono je oficjalnym organem Stolicy Apostolskiej do zbierania środków materialnych na misje, noszącą dzisiaj nazwę Papieskich Dzieł Misyjnych.
Prosząc o światło Ducha Świętego, Paulina opracowała więc podobny do zbierania pieniędzy system modlitwy. Od 1826 podejmowała działania mające na celu popularyzację modlitwy różańcowej. Tworzyła w tym celu piętnastoosobowe grupy, które przyrównywała do bryłek węgla, wzajemnie się ogrzewających. Każdy z członków tej grupy, nazwanej Różą Różańcową, zobowiązuje się do codziennego rozważania jednej dziesiątki różańca. Każdy też ma za zadanie znalezienia pięciu nowych członków ruchu, którzy z kolei znajdują następnych. Dzieło to nazwała Żywym Różańcem, który wkrótce mocno rozpowszechnił się w Europie i poza nią. Paulina zaproponowała także, aby modlitwę uzupełnić propagowaniem idei misji, odpowiedniej literatury i broszur. Ruch Żywego Różańca oficjalnie pobłogosławił i zatwierdził papież Grzegorz XVI.
Początek lat trzydziestych XIX wieku przyniosło w Lyonie wielkie bunty robotników fabryk włókienniczych, zwany powstaniami tkaczy. Robotnicy protestowali przeciwko nędzy, wyzyskowi ze strony pracodawców i złym warunkom bytowym. Wojsko i policja przystąpiły do krwawej pacyfikacji protestów, śmierć poniosło wiele osób. W okresie rozruchów robotniczych w Lyonie Jaricot wspierała robotników duchowo i materialnie (próby zbudowania przedsiębiorstwa, którego udziały byłyby własnością robotników).
Mimo zasług nigdy nie znalazło się dla niej jakiekolwiek miejsce pracy w Dziele Rozkrzewiania Wiary. Administrator fortuny jej rodziny nie tylko doprowadził ją do ruiny, ale taż zaciągnął poważne długi na jej nazwisko, w związku z czym utraciła wszystko i zmarła w ubóstwie
Proces beatyfikacyjny Pauliny Jaricot otwarty został w 1910 roku. Heroiczność jej cnót ogłoszona została przez papieża św. Jana XXIII w 1963 r. Natomiast Watykan zdecydował o dacie beatyfikacji w maju 2020 roku.
W chwili jej śmierci w 1862 roku w dzieło Żywego Różańca w samej Francji było już zaangażowanych blisko 2 mln osób. System stworzony przez Paulinę przetrwał w swojej zasadniczej części do dzisiaj. Pewnych drobnych zmian dokonano w nim za czasów pontyfikatu Jana Pawła II i dodania do modlitwy różańcowej tajemnic światła. Dzisiaj dominują już nie piętnastoosobowe, ale dwudziestoosobowe koła Żywego Różańca. W Polsce ruch ten jest bardzo rozpowszechniony, przyjmuje też formy Podwórkowych Kółek Różańcowych Dzieci.
Założone przez nią Dzieło Rozkrzewiania Wiary od 1922 r. ma status Dzieł Papieskich, a obecnie funkcjonuje w 144 krajach
Źródła:
https://www.radiomaryja.pl/kosciol/22-maja-beatyfikacja-pauliny-jaricot-zalozycielki-zywego-rozanca-i-papieskich-dziel-misyjnych/
https://pl.aleteia.org/2019/09/26/paulina-jaricot-kobieta-ktora-poruszyla-swiat-jej-misyjne-dziela-kwitna-do-dzis/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Paulina_Jarico
